The Fall of the Rebel Angels; left hand panel of Hieronymus Bosch's The Haywain Triptych, c. 1500
Asi Meleklerin Düşüşü; Hieronymus Bosch'un Haywain Triptych'inin sol paneli, c. 1500
In the New Testament of the Christian Bible, the Book of Revelation describes a war in heaven between angels led by the Archangel Michael against those led by "the dragon", identified as the devil or Satan, who was defeated and thrown down to the earth. Revelation's war in Heaven is related to the idea of fallen angels, and possible parallels have been proposed in the Hebrew Bible and the Dead Sea Scrolls.
Hıristiyan İncil'in Yeni Ahit'inde Vahiy Kitabı, Başmelek Mikail liderliğindeki melekler arasında, mağlup edilen ve yere atılan şeytan veya Şeytan olarak tanımlanan "ejderha" liderliğindeki meleklere karşı cennette bir savaşı anlatır. Vahiy'in Cennetteki savaşı, düşmüş melekler fikriyle ilgilidir ve İbranice İncil'de ve Ölü Deniz Parşömenlerinde olası paralellikler önerilmiştir.
Revelation 12:7–10
Vahiy 12:7-10
7 Then war broke out in heaven. Michael and his angels fought against the dragon, and the dragon and his angels fought back. 8 But he was not strong enough, and they lost their place in heaven. 9 The great dragon was hurled down—that ancient serpent called the devil, or Satan, who leads the whole world astray. He was hurled to the earth, and his angels with him.
— Revelation 12:7–10 (NIV)
7 Sonra gökte savaş çıktı. Mikail ve melekleri ejderhaya karşı savaştı ve ejderha ve melekleri karşılık verdi. 8 Ama o yeterince güçlü değildi ve onlar gökteki yerlerini kaybettiler. 9 Büyük ejderha aşağı fırlatıldı — şeytan denen o eski yılan ya da tüm dünyayı yoldan çıkaran Şeytan. Yere atıldı ve melekleri de onunla birlikte.
- Vahiy 12: 7-10 (NIV)
Illustration by Gustave Doré for John Milton's Paradise Lost, depicting angels fighting against fallen angels.
Gustave Doré'nin John Milton'un Kayıp Cenneti için illüstrasyonu, düşmüş meleklere karşı savaşan melekleri tasvir ediyor.
Interpretations
Yorumlar
The Christian tradition has stories about angelic beings cast down from heaven by God, often presenting the punishment as inflicted in particular on Satan. As a result of linking this motif with the cited passage of the Book of Revelation, the casting of Satan down from heaven, which other versions of the motif present as an action of God himself, has become attributed to the archangel Michael at the conclusion of a war between two groups of angels, of whom (because of the mention of the dragon's tail casting a third of the stars of heaven to the earth) one third are supposed to have been on the side of Satan, in spite of the fact that the casting down of the stars (Revelation 12:4) is recounted as occurring before the start of the "war in heaven" (Revelation 12:7).
Commentators have attributed Satan's rebellion to a number of motives, all of which stem from his great pride. These motives include:
* a refusal to bow down to mankind on the occasion of the creation of man—as in the Armenian, Georgian, and Latin versions of the Life of Adam and Eve. Islamic tradition holds a similar view: Iblis refuses to bow down to Adam.
* the culmination of a gradual distancing from God through rebellion (an idea of Origen of Alexandria).
* a declaration by God that all were to be subject to his Son, the Messiah (as in Milton's Paradise Lost).
Jonathan Edwards states in his sermon Wisdom Displayed in Salvation:
Satan and his angels rebelled against God in heaven, and proudly presumed to try their strength with his. And when God, by his almighty power, overcame the strength of Satan, and sent him like lightning from heaven to hell with all his army; Satan still hoped to get the victory by subtlety[.]
In the Catholic Encyclopedia (1911) article "St. Michael the Archangel", Frederick Holweck wrote: "St. John speaks of the great conflict at the end of time, which reflects also the battle in heaven at the beginning of time." He added that Michael's name "was the war-cry of the good angels in the battle fought in heaven against the enemy and his followers".
Several modern Bible-commentators view the "war in heaven" in Revelation 12:7–13 as an eschatological vision of the end of time or as a reference to spiritual warfare within the church, rather than (as in Milton's Paradise Lost) "the story of the origin of Satan/Lucifer as an angel who rebelled against God in primeval times." Some commentators have seen the war in heaven as "not literal" but symbolic of events on earth.
Hıristiyan geleneğinde, Tanrı tarafından gökten indirilen meleksel varlıklar hakkında hikayeler vardır ve genellikle cezayı özellikle Şeytan'a verildiği gibi sunar. Bu motifin Vahiy Kitabının alıntılanan pasajıyla ilişkilendirilmesinin bir sonucu olarak, motifin diğer versiyonlarının Tanrı'nın kendisinin bir eylemi olarak sunduğu Şeytan'ın gökten indirilmesi, başmelek Mikail'e atfedildi. iki grup melek arasındaki bir savaşın sonucu olarak (ejderhanın kuyruğunun gök yıldızlarının üçte birini yeryüzüne attığından bahsedildiği için) üçte birinin Şeytanın tarafında olması gerekiyordu, yıldızların dökülmesinin (Vahiy 12: 4) "cennetteki savaş" ın başlamasından önce gerçekleştiği anlatılsa da (Vahiy 12: 7).
Yorumcular, Şeytanın isyanını, hepsi onun büyük gururundan kaynaklanan bir dizi nedene bağladılar. Bu nedenler şunları içerir:
* Adem ve Havva'nın Yaşamının Ermeni, Gürcü ve Latin versiyonlarında olduğu gibi, insanın yaratılması vesilesiyle insanlığa boyun eğmeyi reddetmek. İslam geleneği de benzer bir görüşe sahiptir: İblis, Adem'e boyun eğmeyi reddeder.
* isyan yoluyla Tanrı'dan kademeli olarak uzaklaşmanın doruk noktası (İskenderiyeli Origen fikri).
* Tanrı'nın, her şeyin Oğlu Mesih'e tabi olacağına dair bir beyanı (Milton'un Kayıp Cenneti'nde olduğu gibi).
Jonathan Edwards, vaazında Kurtuluşta Gösterilen Bilgeliği belirtir:
Şeytan ve melekleri gökte Tanrı'ya isyan ettiler ve gururla güçlerini O'nun gücüyle denemek istediler. Ve Tanrı, yüce gücüyle Şeytanın gücünü aştığında ve onu tüm ordusuyla cennetten cehenneme yıldırım gibi gönderdiğinde; Şeytan yine de zaferi incelikle elde etmeyi umuyordu [.]
Katolik Ansiklopedisi'nde (1911) "Başmelek Aziz Mikail" makalesinde Frederick Holweck şunları yazdı: "Aziz John, zamanın sonundaki büyük çatışmadan bahseder ve bu, zamanın başlangıcındaki cennetteki savaşı da yansıtır." Michael'ın adının "cennette düşmana ve takipçilerine karşı yapılan savaşta iyi meleklerin savaş çığlığı olduğunu" ekledi.
Bazı modern İncil yorumcuları, Vahiy 12: 7-13'teki "cennetteki savaşı" zamanın sonunun eskatolojik bir vizyonu olarak ya da (Milton'un Kayıp Cenneti'nde olduğu gibi) "Şeytanın / Lucifer'in bir melek olarak kökeninin hikayesi" yerine, kilise içindeki manevi savaşa bir gönderme olarak görürler ilk çağlarda Tanrı'ya isyan eden." Bazı yorumcular cennetteki savaşı "gerçek değil", dünyadaki olayların sembolü olarak gördüler.
Michael casts out rebel angels. Illustration by Gustave Doré for John Milton's Paradise Lost.
Michael asi melekleri kovuyor. Gustave Doré tarafından John Milton'un Kayıp Cenneti için illüstrasyon.
The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints
İsa Mesih'in Son Zaman Azizleri Kilisesi
The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints (LDS Church) teaches that Revelation 12 concerns an actual event in the pre-mortal existence of man. The Book of Moses, included in the LDS standard works canon, references the war in heaven and Satan's origin as a fallen angel of light. The concept of a war in heaven at the end of time became an addendum to the story of Satan's fall at the genesis of time—a narrative which included Satan and a third of all of heaven's angels. Evidence for this interpretation comes from the phrase "the devil and his angels";[16] this specific phrasing became paramount to the reinforcement of the notion that people associated angels with the devil preceding the writing of Revelation.
The LDS Church believes that the war in heaven started in the premortal existence when Heavenly Father (Elohim) created the Plan of salvation to enable humanity to become like him. Jesus Christ as per the plan was the Savior and those who followed the plan would come to Earth to experience mortality and progress toward eternal life. Lucifer, another spirit son of God, rebelled against the plan's reliance on agency and proposed an altered plan that negated agency. Thus he became Satan, and he and his followers were cast out of heaven. This denied them participating in God's plan, the privileges of receiving a physical body, and experiencing mortality.
İsa Mesih'in Son Zaman Azizleri Kilisesi (LDS Kilisesi), Vahiy 12'nin insanın ölüm öncesi varlığındaki gerçek bir olayla ilgili olduğunu öğretir. LDS standart eserler kanonunda yer alan Musa'nın Kitabı, cennetteki savaşa ve Şeytanın kökenine düşmüş bir ışık meleği olarak atıfta bulunur. Zamanın sonunda cennette bir savaş kavramı, Şeytanın zamanın doğuşundaki düşüş hikayesine bir ek haline geldi - Şeytan'ı ve tüm cennet meleklerinin üçte birini içeren bir anlatı. Bu yoruma ilişkin kanıtlar "şeytan ve melekleri" ifadesinden gelir;[16] Bu özel ifade, insanların Vahiy'in yazılmasından önce melekleri şeytanla ilişkilendirdiği fikrinin pekiştirilmesi için çok önemli hale geldi.
LDS Kilisesi, cennetteki savaşın, Cennetteki Baba'nın (Elohim) insanlığın onun gibi olmasını sağlamak için kurtuluş Planını yarattığı ölüm öncesi varoluşta başladığına inanır. Plana göre İsa Mesih Kurtarıcıydı ve planı takip edenler ölümlülüğü deneyimlemek ve sonsuz yaşama doğru ilerlemek için Dünya'ya geleceklerdi. Tanrı'nın bir başka ruh oğlu olan Lucifer, planın ajansa olan bağımlılığına isyan etti ve ajansı reddeden değiştirilmiş bir plan önerdi. Böylece Şeytan oldu ve o ve takipçileri gökten atıldı. Bu onların Tanrı'nın planına katılmalarını, fiziksel bir beden alma ve ölüm yaşama ayrıcalıklarını reddetti.
War in Heaven by Pieter Paul Rubens, 1619
Cennetteki Savaş Peter Paul Rubens, 1619
Seventh-day Adventists
Yedinci Gün Adventistleri
In Seventh-day Adventist theology, the Great Controversy theme refers to the cosmic battle between Jesus Christ and Satan, also played out on earth. One of the 28 fundamental beliefs of Seventh-day Adventists states:
8. Great Controversy:
"All humanity is now involved in a great controversy between Christ and Satan regarding the character of God, His law, and His sovereignty over the universe. This conflict originated in heaven when a created being, endowed with freedom of choice, in self-exaltation became Satan, God's adversary. He led into rebellion a portion of the angels. He introduced the spirit of rebellion into this world when he led Adam and Eve into sin. This human sin resulted in the distortion of the image of God in humanity, the disordering of the created world, and its eventual devastation at the time of the worldwide flood. Observed by the whole creation, this world became the arena of the universal conflict, out of which the God of love will ultimately be vindicated. To assist His people in this controversy, Christ sends the Holy Spirit and the loyal angels to guide, protect, and sustain them in the way of salvation. (Rev. 12:4-9; Isa. 14:12-14; Eze. 28:12-18; Gen. 3; Rom. 1:19-32; 5:12-21; 8:19-22; Gen. 6-8; 2 Peter 3:6; 1 Cor. 4:9; Heb. 1:14.)"
The chief proponent of the "war in heaven" among SDAs was Ellen G. White, who expanded the concept in her book. Great Controversy between Christ and Satan (1884), where she reinterpret's and extends Milton's portrayal in Paradise Lost as a metaphor for religious conflict throughout the Christian age.
Yedinci Gün Adventist teolojisinde, Büyük Tartışma teması, Dünya'da da oynanan İsa Mesih ile Şeytan arasındaki kozmik savaşı ifade eder. Yedinci Gün Adventistlerinin 28 temel inancından biri devletler:
8. Büyük Tartışma:
"Artık tüm insanlık, Mesih ile Şeytan arasında Tanrı'nın karakteri, yasası ve evren üzerindeki egemenliği konusunda büyük bir tartışmaya karışıyor. Bu çatışma, seçim özgürlüğüne sahip, kendini yücelten yaratılmış bir varlığın Tanrı'nın düşmanı Şeytan haline gelmesiyle cennette ortaya çıktı. Meleklerden bir kısmını azdırdı. Adem ve Havva'yı günaha sürüklediğinde isyan ruhunu bu dünyaya getirdi. Bu insan günahı, insanlıktaki Tanrı imajının çarpıtılmasına, yaratılan dünyanın düzensizleşmesine ve dünya çapındaki sel sırasındaki nihai yıkımına neden oldu. Tüm yaratılış tarafından gözlemlenen bu dünya, sevgi Tanrısının nihayetinde haklı çıkacağı evrensel çatışmanın arenası haline geldi. Mesih, halkına bu tartışmada yardımcı olmak için Kutsal Ruh'u ve sadık melekleri kurtuluş yolunda yönlendirmeleri, korumaları ve sürdürmeleri için gönderir. (Vahiy 12: 4-9; İsa. 14:12-14; Eze. 28:12-18; Nesil 3; Rom. 1:19-32; 5:12-21; 8:19-22; Yar. 6-8; 2 Petrus 3:6; 1 Kor. 4:9; Heb. 1:14.)"
Sda'lar arasındaki "cennetteki savaş" ın baş savunucusu, kitabındaki konsepti genişleten Ellen G. White idi. Mesih ve Şeytan Arasındaki Büyük Tartışma (1884), Milton'un Kayıp Cennet'teki tasvirini Hıristiyanlık çağı boyunca dini çatışmanın bir metaforu olarak yeniden yorumladığı ve genişlettiği yer.
The fall of the rebel angels, by Charles Le Brun, after 1680
Asi meleklerin düşüşü, Charles Le Brun tarafından, 1680'den sonra
Bible parallels
İncil paralellikleri
Parallels are drawn to the passage in Isaiah 14:4–17 that mentions the "son of the morning" who had "fallen from heaven" and was "cast down to the earth". In verse 12 of this passage, the Hebrew word that referred to the morning star was translated into Latin as lucifer. With the application to the Devil of the morning-star story, "Lucifer" was then popularly applied to him as a proper name. The term lucifer, the Latin name (literally "Light-Bearer" or "Light-Bringer") for the morning star (the planet Venus in its morning appearances), is often given to the Devil in popular stories. The brilliancy of the morning star—which appears brighter than all other stars, but is not seen during the night proper—may have given rise to myths such as the Babylonian story of Ethana and Zu, who was led by his pride to strive for the highest seat among the star-gods on the northern mountain of the gods (an image present also in Ezekiel 28:14), but was hurled down by the supreme ruler of the Babylonian Olympus. Stars were then regarded as living celestial beings.
The Jewish Encyclopedia states that the myth concerning the morning star was transferred to Satan by the first century before the Common Era, citing in support of this view the Life of Adam and Eve and the Slavonic Book of Enoch 29:4, 31:4, where Satan-Sataniel is described as having been one of the archangels. Because he contrived "to make his throne higher than the clouds over the earth and resemble 'My power' on high", Satan-Sataniel was hurled down, with his angels, and since then he has been flying in the air continually above the abyss. According to Jewish thought, the passage in Isaiah was used to prophesy the fate of the King of Babylon, who is described as aiming to rival God.
İşaya 14: 4-17'de "gökten düşmüş" ve "yere atılmış" olan "sabahın oğlu" ndan bahseden pasaja paralellikler çizilmiştir. Bu pasajın 12. ayetinde, sabah yıldızına atıfta bulunan İbranice kelime Latince'ye lucifer olarak çevrildi. Sabah yıldızı hikayesinin Şeytanına yapılan başvuru ile "Lucifer" daha sonra ona uygun bir isim olarak popüler bir şekilde uygulandı. Sabah yıldızı (sabah görünüşlerinde Venüs gezegeni) için Latince adı (kelimenin tam anlamıyla "ışık taşıyan" veya "ışık getiren") lucifer terimi, popüler hikayelerde genellikle Şeytana verilir. Diğer tüm yıldızlardan daha parlak görünen, ancak gece boyunca uygun görülmeyen sabah yıldızının parlaklığı, kuzeydeki yıldız tanrıları arasında en yüksek yer için çabalamaktan gurur duyduğu Babil Ethana ve Zu hikayesi gibi efsanelere yol açmış olabilir tanrıların dağı (Hezekiel 28: 14'te de bulunan bir görüntü), ancak Babil Olympus'un yüce hükümdarı tarafından aşağı fırlatıldı. Yıldızlar daha sonra yaşayan göksel varlıklar olarak kabul edildi.
Yahudi Ansiklopedisi, sabah yıldızı ile ilgili efsanenin, Ortak Çağdan önceki birinci yüzyılda Şeytan'a aktarıldığını ve bu görüşü desteklemek için Adem ve Havva'nın Yaşamını ve Hanok 29: 4, 31: 4'ün Slav Kitabı'nı gerekçe göstererek belirtir. başmeleklerden. Şeytan-Sataniel, "Tahtını yeryüzündeki bulutlardan daha yükseğe çıkarmak ve 'Gücümü' yükseğe benzetmek" için çabaladığı için melekleriyle birlikte aşağı atıldı ve o zamandan beri sürekli uçurumun üzerinde havada uçuyor. Yahudi düşüncesine göre, İşaya'daki pasaj, Tanrı'ya rakip olmayı amaçladığı tanımlanan Babil Kralı'nın kaderini kehanet etmek için kullanıldı.
St Michael's Victory over the Devil, by Jacob Epstein at Coventry Cathedral
Aziz Michael'ın Şeytana Karşı Zaferi, Jacob Epstein tarafından Coventry Katedrali
Dead Sea Scrolls
Ölü Deniz Parşömenleri
Some scholars discern the concept of a war in heaven in certain Dead Sea Scrolls: namely, the War of the Sons of Light Against the Sons of Darkness (also known as the War Scroll; 1QM and 4Q491–497), Song 5 of the Songs of the Sabbath Sacrifice (4Q402), and the Melchizedek document (11Q13).
In the War Scroll, according to Menahem Mansoor, the angels of light, who are identified with Michael, the prince of light, will fight in heaven against the angels of darkness, who are identified with Belial, while the Sons of Light fight the Sons of Darkness on earth, and during the last of the seven battles described in the scroll will come and help the Sons of Light win the final victory.
James R. Davila speaks of Song 5 of the Songs of the Sabbath Sacrifice as describing "an eschatological war in heaven similar to that found in 11Q13 and to traditions about the archangel Michael in the War Rule and the book of Revelation". He suggests that Melchizedek, who is mentioned both in the Melchizedek document and the fifth song of the Songs of the Sabbath Sacrifice, may be a divine warrior who is involved in the conflict with the archangel Michael in the futurist sense.
That the Melchizedek document (11Q13) concerns a war in heaven is denied by Fred L. Horton, who remarks that "there is no hint in the extant portion of the 11Q Melchizedek of a revolt of heavenly beings against the heavenly council, and the only dissenting spirit is the traditional Belial"; the view of Davila, however, is that the document originally was about an eschatological war in heaven, with Melchizedek as angelic high priest and military redeemer.
Bazı akademisyenler belirli Ölü Deniz Parşömenlerinde cennette bir savaş kavramını fark ediyorlar: yani Işığın Oğullarının Karanlığın Oğullarına Karşı Savaşı (Savaş Parşömeni olarak da bilinir; 1QM ve 4Q491–497), Şarkıların 5. Şarkısı Şabat Kurbanının (4Q402) ve Melkisedek belgesinin (11Q13).
Savaş Parşömeni'nde Menahem Mansoor'a göre, ışığın prensi Mikael ile özdeşleştirilen ışık melekleri, Belial ile özdeşleştirilen karanlığın meleklerine karşı cennette savaşacak, Işığın Oğulları ise Oğullar'la savaşacak. Karanlığın yeryüzündeki ve parşömende anlatılan yedi savaşın sonuncusu sırasında gelip Işığın Oğulları'nın son zaferi kazanmasına yardım edecek.
James R. Davila, Şabat Kurban Şarkıları'nın 5. Şarkısından "11Ç13'te bulunana ve Savaş Kuralı ile Vahiy kitabında baş melek Mikail hakkındaki geleneklere benzer şekilde cennetteki eskatolojik bir savaşı" tanımladığını söylüyor. Hem Melkisedek belgesinde hem de Şabat Kurban Şarkıları'nın beşinci şarkısında adı geçen Melkisedek'in, fütürist anlamda baş melek Mikail ile çatışmaya dahil olan ilahi bir savaşçı olabileceğini öne sürüyor.
Melçizedek belgesinin (11Q13) cennetteki bir savaşla ilgili olduğu Fred L. Horton tarafından reddedilmiştir; Horton şöyle demektedir: "11. Çeyrek Melkisedek'in günümüze ulaşan kısmında göksel varlıkların göksel konseye karşı isyanına ilişkin hiçbir ipucu yoktur ve bu muhalif ruh geleneksel Belial'dir"; Ancak Davila'nın görüşü, belgenin aslında Melçizedek'in melek baş rahip ve askeri kurtarıcı olduğu cennetteki eskatolojik bir savaşla ilgili olduğu yönündedir.
תגובות